My own story - Mijn verhaal
Maandag 15.04.2019
Dit wordt een heel lang artikel. Een saai artikel misschien. Het wordt een artikel dat niet veel mensen gaan willen lezen, maar dat maakt mij eigenlijk niet uit. Want ik heb eindelijk gezegd wat ik al zo lang wil zeggen.
Ik ben altijd al een onzeker iemand geweest. Ik ben altijd al iemand geweest die eerst het geluk van anderen zal voorlaten op dat van mezelf. Ik ben altijd iemand geweest die wil dat iedereen mij leuk vindt en die er alles aan zal doen om leuk gevonden te worden. Ik ben altijd iemand geweest die anderen altijd zal willen helpen, soms zelfs zonder dat gevraagd wordt. Ik ben altijd iemand geweest die tegen anderen altijd heel lief, vriendelijk en begripvol zal zijn, maar niet voor mezelf. Ik ben altijd iemand geweest die veel te hoge verwachtingen heeft en eisen stelt aan mezelf, die de lat altijd net dat tikkeltje hoger wil leggen totdat ik er niet meer aan kan.
Het is niet de bedoeling dat dit artikel een verkooppraatje wordt van mezelf (als je dit een verkooppraatje zou kunnen noemen), maar het is belangrijk om deze dingen te weten. Het is belangrijk voor mij om deze dingen in te zien.
Op dit moment ben ik bijna 2 maanden 18. Al 2 maanden 'volwassen' zoals ze zeggen. Ik heb er langs de ene kant nog niet veel van gemerkt, maar langs de andere kant is alles anders. Nee, wat zeg ik, alles is gewoon anders en zo voel ik me ook.
Rond mijn 16de verjaardag was het de eerste keer dat ik het moeilijk had. Mijn onzekerheid had gewonnen en ik moest even heel diep graven om mezelf terug te vinden onder al die onzekerheid en zelfhaat. Haat is een groot woord, maar soms voelde het echt zo. Er was niets goed aan mij: ik was te dik, ik was te lelijk, ik was te dom, ik was niet goed genoeg, ik was iedereen te last en zo was de lijst met negatieve gedachten nog veel te lang. Ik kon het niet meer aan zonder hulp en ik ben zo blij dat ik toen hulp gezocht heb. Dat wilde ik eerst niet. Ik schaamde me zo hard en ik voelde me zo schuldig tegenover mijn ouders. Ik wilde niet dat ze zich zorgen moesten maken over mij, dat ze therapeuten moesten betalen, ik wilde niemand tot last zijn. Maar ik weet nu ook dat ik het nooit had gekund zonder professionele hulp en de steun van vrienden en familie.
En toen werd het 2018. Iets veranderde, ik weet niet hoe of waarom, maar ik kon ineens de knop omdraaien. Ik was gelukkig. Echt gelukkig. Ik was niet meer bezig met wat anderen van me konden denken en ik deed eerst wat goed voor mij was voor ik me ging bezighouden met de vele wensen en vragen van anderen. Begrijp me niet verkeerd, ik zal het altijd leuk vinden om mensen te helpen en ik zal er altijd voor iedereen willen zijn. Maar het voelde goed om ook eens aan mijn geluk te denken en de Mirte te zijn die ik echt wou zijn en niet de vele versies die anderen van me verwachtten. Ik was 17 en ik vond dat geweldig. Ik ben in 2018 echt veranderd, zowel aan de buitenkant als aan de binnenkant. Ik nam elke dag gewoon zoals ze kwam en genoot met volle teugen van het leven.
Maar toen ging ik naar het 6de middelbaar. Ik had net de meest geweldige zomer achter de rug en ik voelde me echt klaar om nog één laatste jaar met mijn vrienden te 'knallen' in het laatste jaar middelbaar. Tot het dan de eerste schooldag was. Direct werden we bedolven onder zoveel informatie: er moest een scriptie geschreven worden ("Je weet je onderwerp toch al, hé?! Want volgende week moet het ingeleverd worden en dan BEGINNEN SCHRIJVEN SCHRIJVEN SCHRIJVEN") (Ik wist mijn onderwerp pas de dag voor we het definitief moesten inleveren) en nog veel belangrijker, er moest een studiekeuze worden gekozen. Die heel je leven ging bepalen, zo leek het wel. Soit, ik heb hier al eens uitgebreid over gepraat.
Het punt is dat ik bang werd. Er zijn veel dingen die ik graag doe en een beetje kan, maar ik heb nooit het gevoel dat ik ergens in uitblink of ergens mega gepassioneerd over ben. Dat zorgt ervoor dat ik echt bang was / ben om de verkeerde keuze te maken. Ik heb uiteindelijk voor Toegepaste Taalkunde gekozen. Maar wat als dat niet lukt? Of ik het toch niet zo leuk vind als ik nu denk? Wat dan? Er is geen plan B. Er is niets anders waar ik nu aan denk.
Ik weet niet wat ik later wil doen, ik weet niet wat ik met Toegepaste Taalkunde wil en kan doen, ik weet niet wat ik wil worden of doen van beroep. Ik weet alleen dat ik mijn studie en job graag wil doen, maar wat doe ik graag? Juist ja, ik werd bang. Bang.
Angst is eigenlijk zoiets raar. Ik kan niet goed omschrijven wat ik net voel of waarom ik het voel en ik weet dat ik nergens bang voor hoef te zijn, maar toch ben ik het. Lange tijd deed ik niets met die angst, ik praatte er niet over, ik probeerde gewoon zo goed mogelijk te overleven op school. Tot ik mijn kerstrapport kreeg. Ik had een buis op 3 van mijn examens en dat zorgde ervoor dat ik op 2 vakken een jaartotaaltekort had. Ik stortte in. Ik weet dat dat een rare reden lijkt om in te storten, maar voor mij zijn (goede) punten zo belangrijk. Zeker omdat ik altijd zo hard mijn best doe.
Enfin, laten we het erop houden dat dat rapport veel veroorzaakt heeft. Het was misschien de aanleiding, maar het kan even goed de druppel zijn geweest. Tijdens de kerstvakantie deed ik alsof alles goed ging, maar ik werd alsmaar banger hoe dichter het einde van de vakantie in zicht kwam. Ik dacht dat ik mijn jaar zou moeten over doen, dat ik geen hogere studies ging aankunnen ... Dat ik nooit goed genoeg ging zijn. Na twee weken kon ik het gevoel niet meer aan en ging ik met de leerlingenbegeleider praten. Dat doe ik nu nog steeds, om de twee weken.
Mijn 2019 is dus compleet het tegenovergestelde dan mijn 2018. Ik ben terug even de Mirte van 2017, alleen gaat het nu veel dieper. Als ik er nu aan terug denk, dan waren het allemaal redelijk oppervlakkige problemen die ik had doen. Het ging vooral over mijn uiterlijk en hoe ik dacht dat anderen naar mij keken. Ik had toen het gevoel dat ik geen geluk verdiende.
Terwijl ik nu alleen maar gelukkig wil zijn. Ik weet alleen niet hoe. Ik ben bang voor het leven, bang om te leven. Bang dat ik het verkeerd doe.
En ik weet dat ik nog maar 18 ben en nog zoveel tijd heb om dat allemaal te ontdekken. Maar dat is dan weer de perfectionist in mij die spreekt, die vindt dat ik alles nu al moet hebben uitgestippeld. Of toch zeker een idee moet hebben. Soms voelt het alsof ik al veel te veel heb meegemaakt voor iemand van mijn leeftijd. Terwijl mijn vrienden nadenken over hun volgende feestje of tijdens het weekend uitslapen tot de middag, lig ik in mijn bed na te denken over mijn volgende afspraak bij de psycholoog of zit ik van 's ochtends tot 's avonds te studeren.
Ik weet dat ik niet altijd even gezond bezig ben en dat ik het soms wat trager of minder aan moet doen, maar in mijn hoofd hoor ik enkel meer! meer! vroeger! sneller! En dat is zo vermoeiend. Soms voelt het alsof ik een eeuwige strijd aan het voeren ben met mezelf en ik niet kan winnen. Wat is winnen?
Uiteindelijk zal ik er wel geraken en zal ik wel weer gelukkig worden. Maar ik weet soms niet goed hoe dat moet en daar word ik dan angstig en verdrietig door. Ik wil niets liever dan terug ongegeneerd gelukkig en mezelf te zijn, al weet ik ook dat ik daarvoor nog een hele strijd te strijden heb.
Zaterdag 04.05.2019
Normaal gezien had dit artikel 23 april online moeten komen, de dag dat ik twee maanden 18 was.Toch heb ik me bedacht, ik durfde niet. Het is zo eng om eerlijk te zijn. Ook omdat ik vaak niet kan uitleggen hoe ik me voel of waarom ik me zo voel. Al heb ik hierboven wel mijn best gedaan om het zo duidelijk mogelijk uit te leggen.
Het klinkt misschien heel gek, maar ik ben bang voor de reactie van mijn grootouders. Ik wil niet dat ze zich zorgen maken. Alles komt wel goed met mij, ik sla me er wel doorheen, zoals ik altijd doe. Ik kan dit.
Het gaat eigenlijk de laatste tijd al veel beter. De eerste week van de paasvakantie was redelijk zwaar, ik was moe en uitgeput en zat in een negatieve bubbel. Maar daarna durfde ik om uit die bubbel te stappen en meer te proberen genieten van de kleine dingen. Ook heb ik besloten dat ik meer rust moet nemen voor mezelf en dit ook effectief inplannen.
Vandaag heb ik me laten masseren, samen met mijn beste vriendin Lotte en wauw, dat voelde zo goed. Even alle stress uit mijn lichaam laten wringen, zalig.
Ik voel me terug sterker, klaar om terug te "vechten". Klaar om terug gelukkig te worden en uit te kijken naar de volgende avonturen in mijn leven. Zonder angst deze keer.
Ik hou jullie op de hoogte.
Liefs,
Mirte xxx
Dit wordt een heel lang artikel. Een saai artikel misschien. Het wordt een artikel dat niet veel mensen gaan willen lezen, maar dat maakt mij eigenlijk niet uit. Want ik heb eindelijk gezegd wat ik al zo lang wil zeggen.
Ik ben altijd al een onzeker iemand geweest. Ik ben altijd al iemand geweest die eerst het geluk van anderen zal voorlaten op dat van mezelf. Ik ben altijd iemand geweest die wil dat iedereen mij leuk vindt en die er alles aan zal doen om leuk gevonden te worden. Ik ben altijd iemand geweest die anderen altijd zal willen helpen, soms zelfs zonder dat gevraagd wordt. Ik ben altijd iemand geweest die tegen anderen altijd heel lief, vriendelijk en begripvol zal zijn, maar niet voor mezelf. Ik ben altijd iemand geweest die veel te hoge verwachtingen heeft en eisen stelt aan mezelf, die de lat altijd net dat tikkeltje hoger wil leggen totdat ik er niet meer aan kan.
Het is niet de bedoeling dat dit artikel een verkooppraatje wordt van mezelf (als je dit een verkooppraatje zou kunnen noemen), maar het is belangrijk om deze dingen te weten. Het is belangrijk voor mij om deze dingen in te zien.
Op dit moment ben ik bijna 2 maanden 18. Al 2 maanden 'volwassen' zoals ze zeggen. Ik heb er langs de ene kant nog niet veel van gemerkt, maar langs de andere kant is alles anders. Nee, wat zeg ik, alles is gewoon anders en zo voel ik me ook.
Rond mijn 16de verjaardag was het de eerste keer dat ik het moeilijk had. Mijn onzekerheid had gewonnen en ik moest even heel diep graven om mezelf terug te vinden onder al die onzekerheid en zelfhaat. Haat is een groot woord, maar soms voelde het echt zo. Er was niets goed aan mij: ik was te dik, ik was te lelijk, ik was te dom, ik was niet goed genoeg, ik was iedereen te last en zo was de lijst met negatieve gedachten nog veel te lang. Ik kon het niet meer aan zonder hulp en ik ben zo blij dat ik toen hulp gezocht heb. Dat wilde ik eerst niet. Ik schaamde me zo hard en ik voelde me zo schuldig tegenover mijn ouders. Ik wilde niet dat ze zich zorgen moesten maken over mij, dat ze therapeuten moesten betalen, ik wilde niemand tot last zijn. Maar ik weet nu ook dat ik het nooit had gekund zonder professionele hulp en de steun van vrienden en familie.
En toen werd het 2018. Iets veranderde, ik weet niet hoe of waarom, maar ik kon ineens de knop omdraaien. Ik was gelukkig. Echt gelukkig. Ik was niet meer bezig met wat anderen van me konden denken en ik deed eerst wat goed voor mij was voor ik me ging bezighouden met de vele wensen en vragen van anderen. Begrijp me niet verkeerd, ik zal het altijd leuk vinden om mensen te helpen en ik zal er altijd voor iedereen willen zijn. Maar het voelde goed om ook eens aan mijn geluk te denken en de Mirte te zijn die ik echt wou zijn en niet de vele versies die anderen van me verwachtten. Ik was 17 en ik vond dat geweldig. Ik ben in 2018 echt veranderd, zowel aan de buitenkant als aan de binnenkant. Ik nam elke dag gewoon zoals ze kwam en genoot met volle teugen van het leven.
Maar toen ging ik naar het 6de middelbaar. Ik had net de meest geweldige zomer achter de rug en ik voelde me echt klaar om nog één laatste jaar met mijn vrienden te 'knallen' in het laatste jaar middelbaar. Tot het dan de eerste schooldag was. Direct werden we bedolven onder zoveel informatie: er moest een scriptie geschreven worden ("Je weet je onderwerp toch al, hé?! Want volgende week moet het ingeleverd worden en dan BEGINNEN SCHRIJVEN SCHRIJVEN SCHRIJVEN") (Ik wist mijn onderwerp pas de dag voor we het definitief moesten inleveren) en nog veel belangrijker, er moest een studiekeuze worden gekozen. Die heel je leven ging bepalen, zo leek het wel. Soit, ik heb hier al eens uitgebreid over gepraat.
Het punt is dat ik bang werd. Er zijn veel dingen die ik graag doe en een beetje kan, maar ik heb nooit het gevoel dat ik ergens in uitblink of ergens mega gepassioneerd over ben. Dat zorgt ervoor dat ik echt bang was / ben om de verkeerde keuze te maken. Ik heb uiteindelijk voor Toegepaste Taalkunde gekozen. Maar wat als dat niet lukt? Of ik het toch niet zo leuk vind als ik nu denk? Wat dan? Er is geen plan B. Er is niets anders waar ik nu aan denk.
Ik weet niet wat ik later wil doen, ik weet niet wat ik met Toegepaste Taalkunde wil en kan doen, ik weet niet wat ik wil worden of doen van beroep. Ik weet alleen dat ik mijn studie en job graag wil doen, maar wat doe ik graag? Juist ja, ik werd bang. Bang.
Angst is eigenlijk zoiets raar. Ik kan niet goed omschrijven wat ik net voel of waarom ik het voel en ik weet dat ik nergens bang voor hoef te zijn, maar toch ben ik het. Lange tijd deed ik niets met die angst, ik praatte er niet over, ik probeerde gewoon zo goed mogelijk te overleven op school. Tot ik mijn kerstrapport kreeg. Ik had een buis op 3 van mijn examens en dat zorgde ervoor dat ik op 2 vakken een jaartotaaltekort had. Ik stortte in. Ik weet dat dat een rare reden lijkt om in te storten, maar voor mij zijn (goede) punten zo belangrijk. Zeker omdat ik altijd zo hard mijn best doe.
Enfin, laten we het erop houden dat dat rapport veel veroorzaakt heeft. Het was misschien de aanleiding, maar het kan even goed de druppel zijn geweest. Tijdens de kerstvakantie deed ik alsof alles goed ging, maar ik werd alsmaar banger hoe dichter het einde van de vakantie in zicht kwam. Ik dacht dat ik mijn jaar zou moeten over doen, dat ik geen hogere studies ging aankunnen ... Dat ik nooit goed genoeg ging zijn. Na twee weken kon ik het gevoel niet meer aan en ging ik met de leerlingenbegeleider praten. Dat doe ik nu nog steeds, om de twee weken.
Mijn 2019 is dus compleet het tegenovergestelde dan mijn 2018. Ik ben terug even de Mirte van 2017, alleen gaat het nu veel dieper. Als ik er nu aan terug denk, dan waren het allemaal redelijk oppervlakkige problemen die ik had doen. Het ging vooral over mijn uiterlijk en hoe ik dacht dat anderen naar mij keken. Ik had toen het gevoel dat ik geen geluk verdiende.
Terwijl ik nu alleen maar gelukkig wil zijn. Ik weet alleen niet hoe. Ik ben bang voor het leven, bang om te leven. Bang dat ik het verkeerd doe.
En ik weet dat ik nog maar 18 ben en nog zoveel tijd heb om dat allemaal te ontdekken. Maar dat is dan weer de perfectionist in mij die spreekt, die vindt dat ik alles nu al moet hebben uitgestippeld. Of toch zeker een idee moet hebben. Soms voelt het alsof ik al veel te veel heb meegemaakt voor iemand van mijn leeftijd. Terwijl mijn vrienden nadenken over hun volgende feestje of tijdens het weekend uitslapen tot de middag, lig ik in mijn bed na te denken over mijn volgende afspraak bij de psycholoog of zit ik van 's ochtends tot 's avonds te studeren.
Ik weet dat ik niet altijd even gezond bezig ben en dat ik het soms wat trager of minder aan moet doen, maar in mijn hoofd hoor ik enkel meer! meer! vroeger! sneller! En dat is zo vermoeiend. Soms voelt het alsof ik een eeuwige strijd aan het voeren ben met mezelf en ik niet kan winnen. Wat is winnen?
Uiteindelijk zal ik er wel geraken en zal ik wel weer gelukkig worden. Maar ik weet soms niet goed hoe dat moet en daar word ik dan angstig en verdrietig door. Ik wil niets liever dan terug ongegeneerd gelukkig en mezelf te zijn, al weet ik ook dat ik daarvoor nog een hele strijd te strijden heb.
Zaterdag 04.05.2019
Normaal gezien had dit artikel 23 april online moeten komen, de dag dat ik twee maanden 18 was.Toch heb ik me bedacht, ik durfde niet. Het is zo eng om eerlijk te zijn. Ook omdat ik vaak niet kan uitleggen hoe ik me voel of waarom ik me zo voel. Al heb ik hierboven wel mijn best gedaan om het zo duidelijk mogelijk uit te leggen.
Het klinkt misschien heel gek, maar ik ben bang voor de reactie van mijn grootouders. Ik wil niet dat ze zich zorgen maken. Alles komt wel goed met mij, ik sla me er wel doorheen, zoals ik altijd doe. Ik kan dit.
Het gaat eigenlijk de laatste tijd al veel beter. De eerste week van de paasvakantie was redelijk zwaar, ik was moe en uitgeput en zat in een negatieve bubbel. Maar daarna durfde ik om uit die bubbel te stappen en meer te proberen genieten van de kleine dingen. Ook heb ik besloten dat ik meer rust moet nemen voor mezelf en dit ook effectief inplannen.
Vandaag heb ik me laten masseren, samen met mijn beste vriendin Lotte en wauw, dat voelde zo goed. Even alle stress uit mijn lichaam laten wringen, zalig.
Ik voel me terug sterker, klaar om terug te "vechten". Klaar om terug gelukkig te worden en uit te kijken naar de volgende avonturen in mijn leven. Zonder angst deze keer.
Ik hou jullie op de hoogte.
Liefs,
Mirte xxx
wauw! ik herken mezelf hier zoo extreem hard in! oke, ik ben nog niet volwassen en even oud als u, maar toch herken ik uw struggles echt en dat is zo kut, maar ook geruststellend ofzo, sorry haha. Ik weet zeker dat je je hierdoor gaat slaan en dat je geluk uit de kleine dingetjes kan halen, enjoy! liefs,
BeantwoordenVerwijderenBedankt, lieve Marthe! Als je ooit wilt praten, ik ben er altijd xxx
Verwijderen