Happy birthday to me

 

Woensdag 17.02.2021 

Lieve allemaal, 

Het is vandaag 17 februari. Binnen minder dan een week word ik 20 jaar. Twintig. Ik moet eerlijk toegeven dat ik een kleine crisis krijg als ik er aan denk. Hoezo loop ik al 20 jaar rond op deze wereld? Waar ging de tijd heen? Het maakt me bang. 

Wanneer ik denk aan "20 worden", denk ik eigenlijk enkel aan al de dingen die ik "moet" doen en bereiken in dit volgende decennia. Yep, ik ben nog niet eens 20 jaar en zit al te stressen over wanneer ik ga afstuderen, mijn partner ga vinden, ga trouwen, en of ik wel aan kinderen zal kunnen beginnen voor mijn dertigste. Het is iets wat ik de laatste jaren veel te vaak gedaan heb: me teveel druk maken over de toekomst. Altijd maar bezig zijn met alles dat nog moet komen, alles al proberen plannen. 

Nu ik bijna 20 word, wil ik nieuwe gewoontes aanleren. Meer leven in het nu. Gewoon blij zijn met wie ik nu ben, waar ik nu sta, en niet denken aan welke job ik nu later wil gaan doen. Tijd genoeg om dat uit te zoeken, meid. 

Daarom wil ik in dit artikel even stilstaan bij wat ik de laatste 20 jaar allemaal bereikt heb. Wat ik geleerd heb. Hoe de laatste 20 jaar mij gevormd hebben tot wie ik nu ben, wie ik vandaag ben. En wie ik morgen ben, dat zien we wel weer. 

Ik kan niet geloven dat ik al bijna 16 jaar grote zus ben. Ik kan niet geloven hoe graag ik grote zus ben, en hoe hard ik hoop dat ik ook een goede grote zus ben. Of nee, weet je, ik weet dat ik een goede grote zus ben. Want ik weet dat ik alles zou doen voor Norah en Billie. Ik zou mijn eten voor ze opgeven, ik zou ruzie voor ze gaan maken als iemand ze lastigvalt, ik zou mijn slaap voor ze laten om zeker te zijn dat ze oké zijn. Norah is al 15 jaar mijn klein zusje, maar de laatste jaren is ze ook een van mijn beste vriendinnen geworden. En dat is het mooiste dat er is. 

Ik kan niet geloven dat ik al bijna 2 decennia lang Kerstmis heb gevierd bij mijn mémé. Ik kan niet geloven dat zij al bijna heel mijn leven wafels bakte voor mijn verjaardag, het was een traditie waar ik met zoveel liefde naar uitkeek ieder jaar (en mijn klasgenoten waarschijnlijk ook). Ik kan niet geloven hoe hard zij al bijna 2 decennia in mij gelooft. Mijn mama zei een tijdje geleden: "Volgens mij kan jij echt niets fouts doen voor haar, van alles is ze onder de indruk." En dat is precies hoe ik me voel. Die onvoorwaardelijke liefde en steun van haar, ik ben al 20 jaar de meest gelukkige kleindochter. 

Nieuwjaar vieren bij bomma en bompa, nog zo'n traditie waar ik zoveel jaren naar uitkeek. Samen met bomma dansen rond de salontafel, 's ochtends wakker worden en de boterhammen met hagelslag al zien klaarstaan, ik kan niet stoppen met lachen als ik er aan terugdenk. Jouw boterhammen waren ook heel lekker, bomma, maar bompa doet er net een beetje meer hagelslag op ;) Wanneer ik bij bomma en bompa ging logeren, dan wist ik al op voorhand dat ik goed zou slapen. Al 20 jaar voel ik me veilig bij hen. Ik heb zoveel geluk. Al bijna 20 jaar doe ik mijn best om hen trots te maken. Maar ik besef nu dat ze dat eigenlijk altijd al waren. Ik voel het aan de manier waarop bompa naar me kijkt. Hoe hij me soms belt en we gewoon luisteren naar elkaar, ook als we niet veel te vertellen hebben. Hoe hij een tijdje geleden tijdens het zoveelste videogesprek ineens riep "Ik zie u graag hé, schat" en ik het eindelijk echt geloofde. Ik voel het aan de manier bomma lacht wanneer ik iets vertel, hoe ze altijd vraagt hoe het gaat op school en altijd antwoordt met "Je doet zo je best, het zal wel lukken". 

Ik kan niet geloven dat ik in de laatste 20 jaar in zeven verschillende huizen gewoond heb, waar ik overal mijn eigen herinneringen heb kunnen maken. Oké, misschien was ik maar een paar maanden oud toen ik de eerste keer verhuisde, maar ik ben er zeker van dat ik daar ook mooie momenten heb meegemaakt. 

Ik kan niet geloven dat ik in de laatste 20 jaar al vaak het gevoel gehad heb dat ik opnieuw moest beginnen, dat ik me verloren voelde en mezelf kwijt was. Ik weet dat ik in de laatste 20 jaar veel meegemaakt heb, misschien zelfs meer dan de gemiddelde twintiger. Ik weet dat ik het niet altijd gemakkelijk gehad heb en dat ik van sommige dingen wou dat ze nooit gebeurd waren. Maar langs de andere kant, ik zou mezelf vandaag niet zijn zonder obstakels. Ik heb in de laatste 20 jaar enorm veel over mezelf geleerd. Ik weet nu dat ik een doorzetter ben, dat ik niet opgeef, wat er ook op mijn pad komt.

Ik kan niet geloven hoe mijn leven ineens compleet veranderde, in positieve zin, toen ik 14 jaar was. Ik werd nog eens grote zus, Billiewillie was geboren. Ze veranderde alles, ze redde mijn leven. Al 6 jaar sta ik compleet versteld door haar spitsvondigheid, haar charisma, haar intelligentie, haar alles. Een tijdje geleden voelde ik me niet goed en moest ik huilen. Ze pakte mijn hand vast en zei: "Mirte, ik wil je gewoon gelukkig maken." En ik dacht, waaraan heb ik dit verdiend? Dit klein mensje, ze gaat de wereld veranderen, daar ben ik zeker van. Ik zou uren naar haar kunnen kijken. Ik heb de laatste twee à drie jaar geleerd dat ze op sommige vlakken heel erg op me lijkt. Ik herken hoe graag ze alles alleen wil kunnen, ik herken hoe ze haar klasgenootjes gaat helpen met hun taken ook als die van haar nog niet af zijn, ik herken hoe snel ze in paniek geraakt wanneer iets moeilijk gaat en hoe snel ze dan denkt dat ze het nooit zal kunnen. Ik herken het trotse gevoel als het haar dan toch lukt. Ik herken haar brede glimlach, ik herken haar empathie en ik herken haar obsessie met Harry Styles en Taylor Swift. (Oké, ik beken, dat laatste heb ik misschien zelf een beetje in de hand gewerkt) 

Ik kan niet geloven hoeveel liedjes ik de laatste 20 jaar besluisterd heb, hoe vaak ik een nieuwe artiest ontdekte en die me compleet overdonderde. Ik kan niet geloven hoe gelukkig ik me al gevoeld heb tijdens een concert. (Ik kan niet geloven dat ik Harry Styles al twee keer in het echt gezien heb!)
Ik kan niet geloven hoeveel boeken ik al gelezen heb in mijn leven en hoeveel boeken er nog op mij liggen te wachten. Ik kan niet geloven hoeveel danspassen ik al geleerd heb in mijn leven, hoeveel keer ik al "tot 8" geteld heb, hoeveel keer ik al te streng voor me ben geweest tot ik alle passen perfect onder de knie had. 

Ik kan niet geloven hoeveel prachtige plekken ik al heb mogen bezoeken, hoe vaak ik de zon al heb zien ondergaan, hoe vaak ik al naar de maan heb liggen staren op slapeloze nachten. Ik kan niet geloven hoe vaak ik al gezwommen heb in de zee, hoe vaak ik al ijsjes heb gegeten, hoe vaak ik al in slaap viel met het geluid van regen op de achtergrond. Ik kan niet geloven hoe vaak ik al heb zitten wachten op sneeuw,  of hoe vaak ik al nieuwe zonnebrillen gekocht heb.

Ik kan niet geloven dat ik al zeker 100 keer aan nonkel Tom heb gevraagd wanneer hij nu eindelijk die blauwe glijbaan in zijn tuin gaat zetten die hij mij jaren geleden beloofde. Ik kan niet geloven dat ik al zeker 100 keer naar tante An heb gekeken en dacht: "Wauw, ik hoop dat ik later net zo cool word als zij." 

Ik kan niet geloven dat ik op 20 jaar tijd van een kattenmens naar een hondenmens ben geëvolueerd. De eerste tien jaar van mijn leven waren Emiel en Marie mijn beste vrienden, ik denk nog vaak aan die lieve katten. Ik mis de stiekeme "slaapfeestjes" die ik had met Emiel, ik mis hoe hard ik soms kon lachen door de gekke kuren van Marie, ik mis hoe geliefd ik me voelde. 
Zes jaar geleden kwam Nelson in mijn leven en hij palmde me helemaal in. Ik zie dat woefje zo graag, ik noem hem dan ook mijn "liefje". In die laatste zes jaar voelde ik zo veilig wanneer hij in de buurt is, ik voelde me getroost als ik even met hen kon knuffelen, ik voel me gelukkig als ik met hem kan spelen, mijn allerbeste maatje. 

De afgelopen 20 jaar heb ik al een paar keer gedacht dat ik verliefd was. En misschien was ik dat ook een paar keer echt, maar vaak was ik gewoon op zoek naar wat aandacht en affectie. Ik zocht iemand om leuk te vinden in de hoop dat hij mij leuk zou vinden, omdat ik mezelf niet leuk vond. Nu, een week voor mijn twintigste verjaardag, kan ik zeggen dat ik mezelf wel leuk vind. Dat ik niemand meer nodig heb voor een beetje bevestiging, ik zal zelf wel mijn grote liefde zijn. 
Ik heb de laatste jaren ook geleerd dat iedere vorm van liefde mogelijk is. Ik weet niet wie mijn "soulmate" is (buiten ikzelf dan), ik weet niet of het een vrouw of een man of iemand anders op het spectrum zal zijn. En eerlijk? Het maakt me allemaal niet meer uit. Behandel me gewoon met liefde, dan doe ik hetzelfde. 

Nu we toch bezig zijn over liefde. Ik heb zoveel liefde voor mijn vrienden. Ja, al de vrienden die ik gemaakt (en verloren) heb in de afgelopen 20 jaar betekenen iets voor mij. Ze hebben me mee gevormd tot de persoon die ik nu ben. Ik heb al veel vrienden verloren in mijn korte leventje. Ik dacht heel lang dat dat aan mij lag, dat ik iets verkeerds deed. Nu weet ik dat mensen gewoon uit elkaar kunnen groeien, dat dat bij het leven hoort. Ik ben meer dan gelukkig met de vrienden die ik nu heb, ze zijn stuk voor stuk schatten. Ik ben zo dankbaar dat ik mensen heb waar ik alles mee kan delen, waar ik mee kan lachen, waar ik mee kan huilen, waar ik een beetje teveel rosé mee kan drinken, waar ik mee kan dansen, waar ik gewoon mezelf mee kan zijn. 

Ik kan niet geloven dat ik al 20 jaar met mijn geboorteknuffel slaap. Dat zacht woefje heeft alles meegemaakt: iedere traan, elke nachtmerrie, alle slapeloze nachten, elke droom. Hij was er bij, bij alles. (Alleen heeft hij ooit even een weekje langer vakantie genomen in het zuiden van Frankrijk; het spijt me nog steeds dat ik je toen vergeten ben, woefje!) 

Ik kan niet geloven dat ik al 20 jaar een dochter ben. De dochter van mijn ouders. Mama, papa, er is zoveel dat ik jullie wil vertellen. Ik doe al 20 jaar mijn best om jullie trots te maken, om jullie gelukkig te maken. Soms zelfs misschien te hard voor iemand van mijn leeftijd. Ik weet dat ik niet perfect ben, het duurde eventjes om dat in te zien en het te accepteren. Ik weet dat ik soms wat meer moet ontspannen, dat ik soms wat meer mijn kamer moet opruimen, dat ik vaker voor mezelf moet opkomen. Ik weet dat ik jullie soms meer in mijn leven moet laten, dat ik niet alles altijd moet opkroppen. Ik weet het echt. De volgende twee decennia ga ik dat meer doen, dat beloof ik. Want ik ga jullie nog veel nodig hebben. Ik weet namelijk niets van belastingen, ik weet niets van koken, ik ga toch ooit moeten leren autorijden en ik ga sowieso mijn hart nog een paar keer breken. Ook al word ik 20 en lijkt dat al mega oud en volwassen, ik blijf voor altijd jullie klein meisje. (Ik weet namelijk niets van het volwassen leven) 

Dit artikel is al veel te lang en toch is het nog niet lang genoeg. Er zijn nog zoveel dingen waar ik dankbaar om ben, zoals One Direction en Spotify Premium. En dat was net heel het punt. Dit artikel is in de eerste plaats voor mezelf, om mezelf te laten inzien hoeveel geluk ik heb. Hoe dankbaar ik mag zijn, met mijn ouders, vrienden, tantes, nonkels, hobby's, muziek, ... Met alles. 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Lieve Mirte, 

Binnen een kleine week word je twintig jaar. Twintig. Daar mag je trots op zijn. Want ik weet dat het soms voelde alsof je dit niet zou halen, dat het verdriet te zwaar werd om alleen te dragen. Ik ben nog nooit zo trots op je geweest dan wanneer ik kijk naar de Mirte die je vandaag bent. De Mirte die haar lichaam graag ziet en geen pijn meer doet, de Mirte die zelf haar doktersafspraken maakt wanneer ze zich niet goed voelt, de Mirte die veel meer "Ja" zegt wanneer ze dingen wil doen en (EINDELIJK) veel meer "Nee" zegt wanneer ze die niet wil doen. De Mirte die iedereen een kans zou geven, die voor iedereen lief is, en eindelijk ook voor zichzelf. De Mirte die zich door blokperiodes en helse examens sleurt, die veel te veel koffie drinkt en verslaafd is aan worteltaart. De Mirte die het zichzelf soms nog veel te moeilijk maakt, die zichzelf nog steeds soms in slaap huilt, maar die uiteindelijk altijd doorzet. De Mirte die weet dat het oké is om kwetsbaar te zijn, dat het oké is om hulp te vragen, of dat nu van een vriend, een psycholoog, een leerkracht of je mama is. Alles kan en mag. De Mirte die dansend voor de spiegel staat, de Mirte die veel te hard opgaat in series en films, de Mirte die rimpels aan haar ogen heeft van het vele lachen. Lach maar goed, meid, je verdient het. 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Als je dit leest, dan wil ik je bedanken. Dan wil ik zeggen dat ik je graag zie. Ik hoop dat jij jezelf ook graag ziet. 

De laatste twintig jaar waren de mooiste jaren uit mijn leven, ik kan niet wachten om de volgende twintig jaar even mooi te maken. 

Veel liefs, 

Mirte xxx