My own story - Wat een jaar!

19.06.2020 

Lieve allemaal, 

Ik spreek jullie aan met "allemaal", maar eigenlijk geloof ik niet dat er iemand dit effectief nog gaat lezen aangezien ik een jaar stil ben geweest. Als je dit toch leest; heel hard bedankt! 

Volgende week woensdag (binnen vijf dagen) is het de 24ste. 24 juni 2020. Misschien is dat voor jou een datum zoals een andere, maar voor mij betekent die datum dat ik al een volledig jaar ben afgestudeerd van het middelbaar. Driehonderdzésenzestig dagen geleden ging ik beginnen aan de rest van mijn leven, ging ik mijn dromen achterna en ... ging ik meer beginnen schrijven ... Oeps. 

Dit jaar is voorbijgevolgen en tegelijkertijd heb ik enorm veel tijd gehad om mezelf nog beter te leren kennen en stil te staan bij bepaalde zaken. Ik vind het jammer dat ik mijn wens om meer te schrijven niet heb kunnen vervullen, maar daar wil ik nu verandering in brengen. (I know, dit heb ik al vijf keer beloofd ofzo.) Ik zal jullie om te beginnen wat meer vertellen over het afgelopen jaar. 

Tijdens de zomervakantie was ik te hard aan het genieten van mijn vrije tijd om veel te kunnen schrijven. Ik voelde me zo gelukkig, vrij, gezond (ik had eindelijk terug wat voldoende slaap 😊 ) en ik had zin om aan een nieuw hoofdstuk te beginnen. Ik deed wat goed voelde, ik koos mijn eigen ritme, ik leefde van dag tot dag. Ik kwam tot rust op vakantie in Engeland en Sicilië en daarna genoot ik met volle teugen van een weekje vakantie op mijn favoriete Griekse eiland met mijn favoriete vriendinnetjes. Die drie maanden vakantie heb ik goed benut! 😊

Eind september was het dan zover: mijn nieuw hoofdstuk ging beginnen. 

Langs de ene kant was het allemaal anders dan ik had verwacht, maar toch voelde het tegelijkertijd ook aan alsof ik altijd al voorbestemd was hier uit te komen. Ik ben ontzettend blij met de keuze die ik gemaakt heb; Toegepaste Taalkunde aan de UAntwerpen. 

Niet dat ik had verwacht dat alles vanaf nu enkel rozengeur en maneschijn zou zijn, maar toch dacht ik dat ik mijn faalangst voor een groot deel ook had achtergelaten in het middelbaar. Ik was niet bang om naar de universiteit te gaan, ik keek er naar uit! Af en toe was ik bang dat ik geen vrienden zou vinden en alleen zou achterblijven, maar eigenlijk vielen mijn zenuwen heel goed mee. De allerlaatste dag van mijn vakantie werd ik toch eventjes een heel klein beetje bang dat ik het allemaal niet ging aankunnen en dat "unief" te moeilijk zou zijn voor mij. Na een paar traantjes zei ik tegen mezelf dat ik een scriptie had kunnen schrijven én zes jaar wiskunde had overleefd, dus dat ik best in mezelf mocht geloven. 

Al op de eerste dag wist ik dat ik goed gekozen had. Ik was zo trots op mezelf om daar te zijn en dat ik me niet had laten (mis)leiden door mijn angst. Ik leerde de leukste mensen ooit kennen en ik vond mijn vakken allemaal heel interessant, het voelde echt aan als dé richting voor mij. 

Toch had ik dit jaar ook enorm veel stress. Ik had mezelf voorgenomen om het iets rustiger aan te doen en me niet terug constant op te sluiten om te studeren. Dit lukte de eerste weken goed, maar vanaf eind oktober was ik toch weeral elke avond druk bezig. 

Een nieuwe taal leren is hard en veel werken! Ik zeg niet dat ik het onderschat had, maar ik was wel verschoten van de snelheid. Vanaf de tweede les werd er al bijna uitsluitend Italiaans gesproken, wat mij heel hard afschrok. Ik kan best begrijpen dat dit de beste manier is om een taal te leren, maar bij mij zorgde het ervoor dat ik blokkeerde en niets durfde zeggen in de klas. Ik begon me te vergelijken met mijn medestudenten en had het gevoel dat ik veel harder moest werken dan de anderen. (Dit dacht ik al na twee lessen, dus ik neem aan dat ik mijn faalangst toch nog niet kwijt ben...) 

Ik ga heel eerlijk zijn, ik heb dit jaar een aantal keer gedacht aan stoppen. Ik vond het allemaal heel moeilijk en dacht dat ik te hard ging moeten werken voor Italiaans en daarom mijn andere vakken ging verwaarlozen. Ik vroeg me af of ik het wel waard vond om weer zo hard en zoveel te studeren om toch niet de gewenste resultaten te halen, zoals vaak in het middelbaar het geval was. 

Met nog twee weken te gaan voor mijn jaar erop zit, is mijn antwoord: JA.

Mijn resultaten in januari vielen veel beter mee dan ik had verwacht. Ik had maar één herexamen van de vijf, terwijl ik er minstens drie had verwacht. De paar richtingen die ik had opgezocht als "vervanging" voelden nooit zo goed aan als het blij gevoel dat ik kreeg bij het lezen over Toegepaste Taalkunde en werden dus al snel opzij geschoven. Ik begon het tweede semester vol goede moed en een nieuwe portie zelfvertrouwen. 

Maar het tweede semester leek nog moeilijker dan het eerste. Mijn nieuwe portie zelfvertrouwen was al na de eerste lessen weg. Bij al mijn vakken had ik het gevoel dat het veel moeilijker was dan het eerste semester en ik keek al met een bang hartje naar mijn examens van juni. 

Dat de coronacrisis een invloed heeft gehad op ons allemaal, is zeer duidelijk. Ook op mij dus. Ik heb enorm veel over mezelf geleerd deze afgelopen drie maanden. Zo heb ik bijvoorbeeld geleerd dat online teaching niets voor mij is. In het begin vond ik het enorm fijn om zoveel thuis te zijn, ik kon mijn eigen ritme kiezen, ik kon meer met Billie en Nelson spelen, ik kon weer wat vaker met mijn mama praten, ... Maar na een tijd begon ik me ook heel eenzaam te voelen. Ik zat daar dan alleen aan mijn bureau op mijn kamer, proberen de leerstof zo goed mogelijk te verwerken. Dat vond ik met momenten heel erg moeilijk, het maakte me heel onzeker. "Zou dit goed zijn zo?", "Is het dit dat hij bedoelt?", "Wat verwachten ze nu eigenlijk van ons?", waren gedachten die door mijn hoofd spookte. We werden ook beladen met verschillende taken, waardoor ik het gevoel had dat het eigenlijk veel drukker was dan voor de lockdown. 

Daarnaast miste ik natuurlijk mijn vrienden en mijn familie. In het begin was ik heel bang dat er iemand iets zou overkomen, dat iemand die ik graag zag ziek zou worden. Daar kon ik soms echt van wakker liggen. Ik was zo bang dat één van mijn grootouders ziek zou worden en dat ik dan geen afscheid zou mogen gaan nemen. Voor een controlefreak als ik was deze pandemie / lockdown zeer moeilijk te "accepteren". Ik mis iedereen zo hard, ik mis het sociale contact. 

Ik mis de simpelste dingen, zoals gewoon even een koffietje gaan drinken tijdens de springuren of gewoon even iemand te knuffelen. 

Natuurlijk waren er ook heel veel positieve dingen aan dit jaar. Ik heb zo veel gelachen, veel gedanst en veel mooie herinneringen gemaakt. Ik ben zo dankbaar voor mijn vrienden; oude en nieuwe! Ik heb zoveel interessante, leuke, lieve, slimme, grappige, mooie mensen leren kennen het afgelopen jaar. Op een paar maanden tijd zijn vreemden veranderd naar mijn beste vriendjes en vriendinnetjes. Ik had dit jaar niet overleefd zonder de hulp van de liefste meisjes; jullie weten wel wie jullie zijn. Eeuwige liefde voor jullie. 💗

Ik heb dit jaar een paar keer gedacht om te stoppen en opnieuw te beginnen, maar eigenlijk zie ik mezelf niets anders doen dan nog twee jaar (of langer) samen door de gangen van campus R te lopen, samen veel te veel koffietjes drinken in het Brantijser, worteltaart eten in de Gate15 en elkaar te steunen tijdens de lessen met mijn lieve vriendjes. Dit is wat ik wil doen. Ja, het is veel en hard werken. Maar ik zou niets liever willen. 

Binnen twee weken zit het academiejaar erop. Dan heb ik mijn eerste jaar Engels - Italiaans studeren afgerond. Dat schrijf ik met een lach op mijn gezicht en een enorm trots gevoel. Al kon ik me soms helemaal verliezen in Italiaanse woordjes en deadlines en stress voor examens, toch heb ik doorgezet. Ik heb niet naar mijn faalangst geluisterd, maar ben beginnen geloven in mezelf. Dat is misschien wel mijn knapste prestatie. 

Miei cari amici; vi amo. Grazie mille di tutto. 

Veel liefs, 

Mirte xxx