My own story

juli 08, 2019

My own story - Het is voorbij, ik kon het wel

Maandag 08.07.2019

Het klinkt misschien gek, maar een deel van mij geloofde nooit dat ik deze woorden ooit zou schrijven; ik ben afgestudeerd.

Maandag 24 juni 2019, een datum die ik nooit ga vergeten. Het was de dag waarop ik afstudeerde. De dag waarop ik al mijn stress, gezoek en twijfels achter de groene poort van SiLi liet. Het was de dag waarop ik onwaarschijnlijk trots was op mezelf en mijn vrienden.

Heel die avond voelde als een - sorry, cliché - emotionele rollercoaster. Op sommige momenten besefte ik niet goed dat ik voor de laatste keer in die aula zat, dat ik sommige mensen voor de laatste keer in mijn leven zag, dat heel de zaal vol zat voor mij, ons, te zien afstuderen. Maar dan kwam het ineens zo hard binnen. "Ik loop nu voor de laatste keer dit podium op. Het is de laatste keer dat ik de directeur hoor spreken. OMG, hoe hard ga ik mijn vrienden missen???"

Ik val in herhaling, maar de laatste jaren waren de zwaarste jaren van mijn leven. Zowel op mentaal vak, als op schoolvak. Er waren vakken die soms echt voelde als een berg die ik moest beklimmen, waar geen einde aankwam. Er waren hoofdstukken die ik na twee of drie keer studeren, nog steeds niet voldoende kon. Ik heb veel gevechten moeten aangaan en het grootste gevecht was het gevecht tegen mezelf.

Ik heb het mezelf vaak veel te moeilijk gemaakt. Ik was lief tegen mensen die het niet verdiende, maar was niet lief tegen mezelf. Ik gaf mensen nieuwe kansen, terwijl ik eigenlijk gewoon mezelf een kans moest geven. Ik stond klaar voor iedereen, terwijl ik zelf pas hulp zocht wanneer het eigenlijk al te laat was. Ik vertrouwde mensen die mijn vertrouwen niet waard waren, waardoor ik soms het vertrouwen in mezelf verloor. Ik lag soms nachten wakker, omdat ik alles alleen wou doen en niemand wou lastigvallen met mijn tranen. Ik legde veel te veel druk op mezelf.

Dat weet ik nu. En het laatste jaar heb ik daar ook iets aan gedaan. Ik was heel bang om een studiekeuze te kiezen, omdat ik dacht dat ik de verkeerde keuze ging maken. (Hello, keuzestressss) Ik werd bang en twijfelde aan alles. Toen ik besefte dat ik op mijn 18 nog niet moet weten wat ik voor de rest van mijn leven wil doen, maar dat ik gewoon iets wou doen wat ik leuk vind, viel er een last van mijn schouders. Ik koos voor Toegepaste Taalkunde en ik werd terug gelukkig. Ik keek niet meer angstig naar de toekomst, maar heb zin om eraan te beginnen.

Ik heb dit jaar hulp gezocht én aanvaard van een heel aantal mensen. Ik heb dat muurtje dat ik rond mezelf gebouwd had, wat vaker naar beneden gehaald om eindelijk te laten zien dat niet alles altijd rozengeur en maneschijn is. Ik heb zelf geaccepteerd dat het oké is om soms een dipje te hebben, dat wil nog niet zeggen dat ik terug bij af ben.

Ik heb dit jaar zoveel herinneringen gemaakt met de beste vrienden die ik me maar kon inbeelden. Na jaren achter de verkeerde mensen hun gat te lopen, is het een verademing om te weten dat je nu 110% jezelf kan zijn en met alles terecht kan bij je vrienden. Ik heb nog nooit zoveel de slappe lach gehad als de laatste twee jaren, omdat ik nu eindelijk het gevoel heb dat ik "mijn mensen" heb ontmoet.
I love my girls! (En ik mis jullie veel te hard!)

Dit jaar was ook het jaar waarin ik eindelijk trots was op mezelf. Tijdens het maken van mijn scriptie, wou ik soms stoppen en naar het buitenland vluchten. (Haven't we all been there?) Ik had een onderwerp gekozen dat me nauw aan het hart ligt (De negatieve gevolgen van genderstereotypes) en ik wou er iets heel speciaal van maken. Ik wilde mensen helpen met mijn scriptie, ik wou iets betekenen. Hoe bedoel je, veel druk leggen op mezelf?¿

Ik heb enorm genoten van het schrijven van mijn scriptie, maar toen ik mijn volledige kladversie afgaf, was ik niet tevreden. Bij het afgeven zei ik al direct dat ik nog zaken wou toevoegen, dat hij nog niet klaar was. Ik ben zo blij dat mevr. Hendrickx mijn promotor was en dat zij zei dat ik meer dan genoeg had gedaan. Bij het afdrukken, (na hier en daar nog een kleine toevoeging) had ik een grote glimlach op mijn gezicht. Ik leverde mijn scriptie in en was trots op mezelf. Ik moest hem verdedigen en ik was trots op mezelf. Ik denk er nu aan terug (daar is de glimlach weer) en ik ben trots op mezelf. I did that!

Dit jaar was druk, dat is een understatement. Maar dit jaar was geweldig. Ik heb veel dingen gedaan waar ik van hou, met de mensen die ik graag zie. Ik heb grenzen verlegd, nieuwe dingen geleerd en gedaan. Was dit jaar soms een regelrechte hel? Ja. Maar ik zou er niets aan willen veranderen.